خانه مولوی گالاتا

خانه مولوی گالاتا، اولین در استانبول، در سال ۱۴۹۱ در دوران سلطنت بایزید دوم توسط دیوانه (سماعی) محمد دده، شیخ خانه مولوی افیون تأسیس شد. این خانه مولوی که در شکارگاه اسکندر پاشا در تپه‌های گالاتا قرار داشت، در ابتدای خیابان تندی که به یوک‌سک‌کالدرم در منطقه بی‌اوغلو می‌رسد، واقع شده است.

خانه‌های مولوی تأثیرات بزرگی بر فرهنگ ترکیه داشتند و برای قرن‌ها به‌عنوان مؤسساتی بودند که موسیقی و علم را درهم آمیختند. به حدی که بسیاری از افراد در خانه‌های مولوی در هر شاخه‌ای از هنرهای زیبا آموزش دیدند و در زمینه‌های خود به موفقیت دست یافتند. خانه مولوی گالاتا که از سال ۱۹۷۵ به‌عنوان موزه خدمت می‌کند، از اتاق رقص، سلول‌های درویشان، اتاق شیخ، اتاق سلطان، بخش زنان، کتابخانه، آب‌نمای عمومی، اتاق زمان‌بندی، آشپزخانه، مقبره‌ها و گنجینه تشکیل شده است. خانه مولوی گالاتا یکی از زیباترین نمونه‌های معماری باروک قرن هجدهم با طراحی هشت‌ضلعی خود است.

خانه مولوی گالاتا به‌عنوان گواهی بر میراث فرهنگی غنی استانبول ایستاده است، که قرن‌ها جستجوهای معنوی، هنری و علمی را در بر می‌گیرد. تأسیس آن در سال ۱۴۹۱ تحت حمایت بایزید دوم آغازگر تأثیر عمیقی بر فرهنگ ترکیه بود. با رهبری افرادی برجسته مانند دیوانه (سماعی) محمد دده، خانه‌های مولوی به مراکز شناخته‌شده‌ای از آموزش تبدیل شدند که افراد در آن به شاخه‌های مختلف هنرهای زیبا و علوم می‌پرداختند.

واقع در مرزهای شکارگاه اسکندر پاشا بر قله‌های گالاتا، خانه مولوی قرن‌ها از تفکر و خلاقیت شهادت داده است. موقعیت آن در آستانه خیابان شیب‌داری که به یوک‌سک‌کالدرم در منطقه بی‌اوغلو می‌رسد، به اهمیت تاریخی آن می‌افزاید و بازدیدکنندگان را به کاوش در گذشته پرافتخار آن دعوت می‌کند.

از زمان تبدیل‌شدن به یک موزه در سال ۱۹۷۵، خانه مولوی گالاتا درب‌های خود را به روی بی‌شمار بازدیدکنندگانی که مشتاق کشف جنبه‌های مختلف آن هستند باز کرده است. از اتاق مقدس رقص، جایی که درویشان به اجرای رقص‌های چرخشی پرشور می‌پرداختند، تا آرامش اتاق شیخ و شکوه تجملی اتاق سلطان، هر گوشه خانه مولوی مملو از روح احترام و تأمل است.

شگفتی معماری خانه مولوی گالاتا شاید به طرز بارزتری در طراحی هشت‌ضلعی آن، که نشانه‌ای از زیبایی‌شناسی باروک قرن هجدهم است، نمود پیدا می‌کند. این سبک معماری، که با تزئینات مجلل و تناسبات باشکوه خود شناخته می‌شود، خانه مولوی را به نماد استادی هنری و تعالی معنوی تبدیل کرده است.

فراتر از شکوه معماری آن، خانه مولوی گالاتا مجموعه‌ای ارزشمند از گنجینه‌های فرهنگی را در بر می‌گیرد، از جمله کتابخانه‌ای پر از نسخه‌های خطی کهن، آب‌نمای عمومی که اهمیت گردهمایی‌های اجتماعی را نشان می‌دهد، و آشپزخانه‌ای که غذاها با عشق و از خودگذشتگی در آن تهیه می‌شدند.

وقتی بازدیدکنندگان از راهروهای پرپیچ‌وخم خانه مولوی عبور می‌کنند، در احساس بی‌زمانی فرومی‌روند، جایی که گذشته و حال در یک هم‌آهنگی هماهنگ از ایمان، هنر و عقلانیت به هم پیوند می‌خورند. این یک گواهی بر میراث پایدار سنت مولوی است که همچنان الهام‌بخش و جذب‌کننده نسل‌های جویندگان و دانشمندان است.